Vandaag is rood...

We waren met ons vorige verhaal gebleven bij Dong Ha, een stadje dat verre van interessant is. De enige reden waarom we hier verbleven was vanwege de rijke Vietnam Oorlog historie die deze plaats te bieden heeft. Dong Ha ligt vlakbij de zogeheten DMZ (demilitarized zone) wat gedurende de oorlog de grensstreek was tussen het communistische Noorden en het door Amerika beïnvloede zuiden van Vietnam. Deze strook was, en is nog steeds, bezaaid met landmijnen en bommen die nog niet zijn afgegaan. Zelfs nu sterven er nog jaarlijks lokale mensen aan de gevolgen van deze oorlogsoverblijfselen. Als toerist moet je hier dus ook echt op de paden blijven en daar word je vaak genoeg aan herinnerd. 

De beste manier om een goede en leerzame indruk te krijgen van het gebied rond de DMZ is om een gids te huren. Dat deden wij dan ook en we hadden het erg getroffen met onze gids die halverwege de vijftig was, alles zelf had meegemaakt en enorm enthausiast kon vertellen. Achterop de scooters (Kelly zat achterop bij zijn zwijgzame collega) zijn we een hele dag zoet geweest met het bezoeken van interessante en indrukwekkende plekken. We begonnen bij een begraafplaats van Noord Vietnamese soldaten. Wat ons direct opviel is dat op het meerendeel van de graven geen naam stond. Dat had er alles mee te maken dat de NVA (North Vietnamese Army) soldaten geen naamplaatjes hadden zoals hun Zuiderlijke vijanden en de Amerikanen, maar liever als één geheel werden gezien en vochten in naam van het communistische regime. De tekst op de graven betekend dan ook niets meer dan "anoniem", aangezien men niet wist wie de desbetreffende persoon was. Hoe dan ook, de begraafplaats wordt super goed verzorgd en nog steeds komen er veel mensen langs om de slachtoffers te herdenken. Het is al met al een indrukwekkende plaats. 

Interresant feit is trouwens dat er nauwelijks of liever gezegd geen begraafplaatsen zijn voor Amerikaanse en Zuid Vietnamese omgekomen soldaten. De Amerikanen werden meestal teruggebracht naar land van herkomst en de Zuid Vietnamesen werden na de oorlog opgegraven en overbracht naar familiegraven. Dat laatste tref je overigens overal aan in het land. Bijzonder om te zien dat tussen de eindeloze vlakke rijstvelden tombes staan voor families, waarvan de leden daar daadwerkelijk ook worden begraven. Dat mag dan ook 'gewoon' overal op eigen grond. 

Onze volgende stop was een enorm beeld op een heuvel, waar tijdens de oorlog een Amerikaanse basis stond om het Zuidelijk deel van de grensstreek in de gaten te houden en zonodig te beschermen. Hier heeft een bloedige slag plaatsgevonden. Ondanks dat er in verhouding veel meer Noord Vietnamesen zijn omgekomen, werd deze slag door hun gezien als een overwinning. Met als gevolg dit enorme beeld. De communistische Vietnamesen zijn tot op de dag van vandaag heel erg bezig met propaganda. Dit soort reusachtige heroïsche beelden van de oorlog en van politieke leiders vind je overal in het land. Onderweg kom je ook veel billboards tegen met propaganda posters. Met name in het zuiden, waar veel Vietnamesen nog steeds overtuigd moeten worden van de communistische ideologie die het land hanteert.

In tegenstelling tot in het zuiden zijn er in het noorden nog steeds veel mensen anti Amerikaans. Ook in musea wordt vaak gesproken over "the enemy" of "the American Imperialists". Onze gids vertelde ons dat hij, samen met vele andere mensen uit het zuiden, juist niets tegen de Verenigde Staten heeft. Zijn vader, een Zuid Vietnamese soldaat, vocht nota bena zij aan zij met de Amerikanen en is uiteindelijk gesneuveld. Het verschil tussen noord en zuid uit zich regelmatig ook in andere dingen dan mensen. Dit komt het duidelijkst naar voor als het gaat om de stad Saigon. In het zuiden wordt deze stad naar de originele naam genoemd, namelijk Saigon. In het noorden wordt deze stad echter Ho Chi Minh City genoemd, vernoemd naar de grondlegger van de communistische staat. 

Na het bezoek aan het beeld gingen we naar de oude brug, over de rivier, die voor de ene helft noord Vietnamees is en voor de andere helft zuid Vietnamees. In het noordelijke deel staat een klein, maar interessant, museum met oude foto's en oorlogsvoorwerpen. Daartegenover staat een enorme vlaggenmast met een symbool voor de hereniging van het land. Uiteraard overheerst ook hier de communistische rode kleur. 

Onze volgende stop was het hoogtepunt van deze tour, namelijk de Vinh Moc tunnels. Deze tunnels zijn in achtien maanden tijd gegraven door de lokale bevolking en gedurende de oorlog leefden er maar liefst negentig families. De tunnels liggen aan de kust en lagen continue onder vuur van het zware artillerie geschut van Amerikaanse marineschepen. Het tunnelnetwerk is enorm, heeft drie lagen, sommigen liggen ruim twaalf meter onder de grond en alles is nog steeds volledig intact. Het enige wat in de loop der tijd is veranderd is dat een aantal gangen nu schaars verlicht zijn met electrische lampjes. Iets wat er destijds zeker niet was. Gelukkig waren wij niet claustrofobisch, want we waren slechts met zijn drieën in het hele tunnelnetwerk, waarvan een groot deel nog steeds pikkedonker is. Daar liepen we dan met zaklampen door de lange smalle gangen en kamers waarin we nauwelijks konden staan. Tijdens de oorlog leefden hele gezinnen in ruimtes die niet groter zijn dan zes vierkante meter. In totaal waren er dertien ingangen, waarvan er bij sommigen kleine ruimtes waren waar een heel peleton Noord Vietnamese soldaten sliep. Voor de rest was overal aan gedacht en is er zelfs een schooltje, een veraderingsplaats en een wc netwerk in de laagste laag van de tunnels. In totaal woonden de meeste families vier jaar onder de grond. Voor ieder mens een nachtmerrie, maar gedurende die vier jaar is er wonder boven wonder ondanks alle bommen en granaten niemand omgekomen in deze tunnels.

Met name dankzij onze enthausiaste gids waren de Vinh Moc tunnels een unieke en hele interessante ervaring voor ons. Alles wat we met geschiedenislessen hebben geleerd en wat we in de loop der tijd gelezen hebben over de oorlog hebben we hier vanaf de eerste rij kunnen zien, voelen en ruiken. Om de dag luchtig af te sluiten brachten de gids en zijn collega ons naar een lekker strandje waar we hebben gelunched en gerelaxed. Al met al een superdag!

De volgende morgen zijn we met een overvol en airco-ontbrekend minibusje naar Hue gebracht waar we incheckten in het Google Hotel. Hue is een stad langs de kust en heeft verschillende dingen om te zien. Wij hebben het meerendeel van ons verblijf echter gerelaxed totdat we de volgende dag onze Amerikaanse vrienden Cory en Rachel (die we in de Halong Bay hebben ontmoet) hadden verwelkomd. Samen met hun hebben we scooters gehuurd en hebben we een gering aantal dingen bezocht waaronder een pagoda en de buitenkant van de beroemde citadel. We waren iets te laat vertrokken, waardoor we er niet meer in konden. Ach, we hebben al zoveel gezien de afgelopen tijd.. Met dat in ons achterhoofd besloten we terug te gaan maar het hotel waar gasten iedere dag gratis bier krijgen vanaf 17:00 en bovendien ook gratis kunnen poolen. Ideaal om even je mindset op nul te zetten en ons voor te berijden op onze scootertrip van Hue naar Hoi An, die we de volgende dag zouden maken.

Onze scooters waren niet in de beste staat, maar veilig genoeg om de 150km te overbruggen. Onderweg reden we langs mooie landschappen. Na ongeveer een uur zijn we even gestopt bij een restaurantje om iets te drinken en bij te komen van onze houten billen en trillende vingers. Vervolgens zijn we naar Lang Co gereden, een schiereilandje aan de zee. Hier hebben we gelunched in een leeg resort, waarna we weer op de scooters stapten om naar het hoogtepunt van deze rit te gaan: de Hai Van pas. Deze mooie bergweg ligt aan de kust en je krijgt af en toe het gevoel alsof je op een mooi racecircuit rijdt. Het programma Top Gear is hier dan ook een keer opgenomen. Onderweg heb je mooi uitzicht op de groene bergen met daarachter het strand en de zee. Met een blauwe lucht daarboven zorgde het voor een mooi plaatje. Bovenaan de pas stonden twee oude bunkers. Geschiedenisleraar Cory en legergeöbsedeerde Joël konden het niet laten om erin en erop te klimmen als twee jongetjes die legertje aan het spelen waren. Na dit speelkwartier reden we verder naar Da Nang, een grotere stad en gekkenhuis om doorheen te rijden. Iedereen rijdt door elkaar heen over de driebaanse wegen. Voor de twee heren een leuke uitdaging met hun vriendinnen achterop. Aan de rand van de stad hebben we onze laatste drinkpauze gehad voordat we aan het laatste begonnen dat ons naar Hoi An zou brengen. We hebben er met z'n vieren erg van genoten en zijn blij dat we dit mooie stuk zelf hebben gereden i.p.v. weer een saaie bus die door een vrij nieuwe tunnel gaat en de Hai Van pas overslaat. 

In Hoi An hebben we eigenlijk heel weinig gedaan, ondanks dat het een heel sfeervol stadje is met vele mogelijkheden. We hebben met opzet voor een hotel met zwembad gekozen, waar we dan ook heel veel tijd hebben doorgebracht. Het laatste zwembad wat wij hadden was in Siem Reap, Cambodja. Inmiddels alweer ruim anderhalve maand geleden en dat was niet eens van ons eigen hotel. Anyway, we hebben elke avond lekker gegeten in Hoi An en hebben op de tweede dag kleding laten maken. Hoi An staat bekend om haar vele kledingmakers die tegen relatief lage prijzen alles kunnen maken wat jij wilt. Kelly heeft na twee fittings een perfect op maat gemaakte jas, waar ze terecht heel blij mee is. Joël heeft het net iets bonter gemaakt; namelijk een pak, een blouse en een jas. Ook hij is heel tevreden. Leuk detail is trouwens dat Cory en Joël precies hetzelfde pak hebben laten maken. Dat zegt wat over hun smaak.. 

Op de derde dag hebben we voor de vijfduizendste keer scooters gehuurd en zijn we naar de My Son tempelruïnes gereden die zo'n 45km buiten de stad liggen. Een leuke route naar nog leukere en indrukwekkendere ruïnes. De tempels zijn gebouwd tussen de achtste en twaalfde eeuw en een aantal zijn nog redelijk intact. Sommigen zijn echter compleet verwoest door Amerikaanse bommen. Wel leuk om onze twee vrienden de schuld te kunnen dat wij nu geen mooie foto's meer hebben haha. Ondanks dat wij na onze vele ervaringen redelijk (tempel)moe beginnen te raken hadden we My Son zeker niet willen missen. Weer één om af te strepen van de Bucket List. 

Op dit moment zitten we aan het zwembad van ons hotel en wachten tot vanavond 23:00, als we aan boord gaan van de Vietjet vlucht van Hoi An naar Saigon. We hebben net als Cory en Rachel voor een vlucht gekozen, omdat dit nauwelijks duurder was dan de zestien uur lange treinreis. Ook in Saigon zullen we nog twee dagen met onze Amerikaanse vrienden gaan doorbrengen. Echt een heel leuk stel. We zijn ze eigenlijk helemaal vergeten goed te introduceren en te beschrijven. Dat doen we wel even in de Ps.

Na Saigon vliegen wij geheel tegen de planning in terug naar Maleisië. We slaan daarmee de Vietnamese eilanden over, aangezien die relatief duur en niet spectaculair schijnen te zijn. We hebben besloten om naar Perhentian Island te gaan in het noordwesten van Maleisië. Mooi, makkelijker te bereizen en stiekem voelt Maleisië ook een beetje als thuiskomen omdat we er zo bekend zijn. We houden jullie op de hoogte. 

Lieve mensen. Wij hopen dat jullie hebben genoten van deze combinatie geschiedenisles en reisverhaal. We hadden er nog wel duizend woorden meer aan kunnen besteden, maar dat doen we wel in de vorm van vertellen als we weer terug zijn in Nederland.

Heel veel liefs xx

Ps. De beloofde introductie: Cory en Rachel zijn beiden 26 en hebben een jaar in Seoul (Zuid-Korea) lesgegeven. Ze zijn super vriendelijk, open en we kunnen veel met ze lachen. Oh, en eten. Oké.. en drinken. Ze wonen beiden in Florida. Rachel op een boerderij met vierhonderd 'acres' aan grond. Dat staat gelijk aan maar liefst 1,2 miljoen (!) vierkante meter. Cory woont aan de rand van Orlando en ze zijn beiden super enthausiast om ons daar te verwelkomen. Aangezien ons budget nog niet gehaald is hier in Azië willen we hun misschien in november of april al komen opzoeken. Ze hebben ons beloof alle beste en mooiste (natuur)plekken te laten zien rondom Orlando, ons mee te nemen naar de beste restaurants en voor met name de heren naar College Football games en professionele American Football wedstrijden. Met name de College Football en de voorafgaande enorme barbeques schijnen super te zijn. Daarnaast hebben beide families een arsenaal aan wapens die we legaal kunnen gebruiken op het landgoed van Rachel. Onze keuze is eigenlijk al zo goed als gemaakt..

Ps II. Lieve Yannick & Siem, volgens Cory heeft Orlando heel veel (vrij onbekende) natuurplaatsen, meren etc. die echt de moeite waard schijnen te zijn. Wij zullen jullie zijn contactgegevens geven en hij staat er heel erg voor open om jullie te voorzien met tips. We hadden hem verteld dat jullie er al twee keer geweest waren, alle parken hebben gezien en dat jullie misschien iets nieuws wilden.