Ta Blu Noord Thailand!
16 juni 2013 - Luang Prabang, Laos
Ons vorige verhaal dateert alweer van enige tijd geleden. We hebben in de tussentijd veel dingen meegemaakt die we graag weer met jullie willen delen. Allereerst sorry Yannick voor het uploaden op zondag. Dit keer konden we er echt (bijna) niets aan doen haha. Volgende keer, we promise. Voor de haastige mensen; alvast sorry, want het zal waarschijnlijk een lang verhaal worden. Voor de mensen die graag lezen; hopelijk geniet je er net zoveel van als dat wij doen met het ophalen van onze herinneringen en ze zo levendig mogelijk proberen te verwoorden..
We waren geëindigd bij de nachttrein naar Lampang, een stad onder Chiang Mai. Eenmaal 's ochtends aangekomen in Lampang zijn we na het inchecken in ons hotel direct doorgegaan naar het (enige) hoogtepunt van deze stad: het olifanten centrum/ziekenhuis. Hier hebben we op de eerste rij mogen genieten van deze reusachtige en fascinerende dieren. We hebben ze o.a. zien wassen in de rivier, met de hand gevoerd en tijdens een show werd aan ons laten zien hoe de olifanten vroeger werden gebruikt voor arbeidsdoeleinden. Op een diervriendelijke manier uiteraard. Dit werd afgewisseld met grappige dingen zoals twee olifanten die daadwerkelijk aan het schilderen waren, waarvan wij er ook één hebben gekocht. Een schilderij, just to be clear. Bovendien heeft Joël zijn circusdebut beleefd. Hij werd uit het publiek gekozen om met een mand de ballen op te vangen die door een olifant de lucht in werden geslingerd. Al met al een hele leuke ervaring die afgestreept kan worden van de bucket list. Aan het eind van ons bezoek hebben we het olifantenziekenhuis bezocht waar heel goed werk wordt verricht. De "patiënten" op dat moment bestonden o.a. uit een olifant met een enorm infuus in zijn oor en een manke olifant die op een landmijn was gestapt. Met name dokter Kelly was onder de indruk van hoe de artsen met deze dieren te werk gingen.
De volgende dag zijn we z.s.m. weer vertrokken uit deze stad richting Chiang Mai. Onderweg begaf (niet geheel onverrassend overigens) onze bus het. Of nouja, het leek eerder op een oververhitte koekblik op vier wielen met een mercedesteken en een bouwjaar dat Nol's Mustang als een jonge auto zou doen lijken. Ach, een paar emmers slootwater over de motor en we're good to go. Op het busstation in Chiang Mai zijn we direct overgestapt op de minibus naar Pai. Een helse drie uur lange tocht waar de chauffeur zich blijkbaar inbeelde dat hij op een formule 1 circuit reed i.p.v. een bochte bergweg. Niet fijn als je opgepropt achterin het busje zit.
Eenmaal aangekomen in Pai was het busje al helemaal weggedrukt in ons onderbewuste en stond onze mind alleen nog open voor alle positieve impulsen die deze leuke kleine stad te bieden heeft. Pai kun je het beste beschrijven als een klein stadje dat gemaakt is voor backpackers. Je hebt er met name hostals, guest houses, restaurantjes en barretjes. Scooters huren kun je op elke hoek van de straat. Ze zijn echter in veel mindere staat dan diegenen die we in de andere delen van Thailand hebben gehuurd. Achteraf begrijp je ook waarom als je alle krassen, wonden, verband en mitella's ziet bij een aanzienlijk percentage van de backpackers die er verblijven. De één na de ander gaat onderuit met z'n tweewieler op de zanderige wegen waaruit het gebied bestaat. Ach, als je een helm draagt en hooguit 40km per uur rijdt kan er niet zoveel fout gaan (klop, klop op hout) en zo ging het rijden ons ook deze keer vlekkeloos af. Genoeg over de scooters, nu SpicyPai. De place to be voor backpackers is zonder twijfel het inmens populaire SpicyPai. Als er 20 mensen uitchecken komen er diezelfde dag nog weer 20 mensen bij. En volledig terecht ook. Het is een bijzondere accommodatie net buiten de stad. Het hostal bestaat uit enkele slaapzalen in rieten- en bamboohuizen met daaromheen enkele kleine bungalows en een uizicht op rijstvelden en beboste bergen. In het midden van het complex is de receptie met daarboven een open ruimte om te chillen in één van de hangmatten of gewoon lekker op de vloer. 's Avonds wordt dit echter omgetoverd tot een geïmproviseerde bar waar de verhouding alcohol tot mens op z'n zachtst gezegd niet echt gelijk is.. Het is er super gezellig en de andere gasten zijn allemaal leeftijdsgenoten van over de hele wereld; Canada, USA, Engeland, Schotland, Ierland, Israël, Duitsland en uiteraard ook enkele Nederlanders waaronder wij en de dag later ook onze lieve vriendin Inge, die we voor de tweede keer ontmoetten in Thailand! Hier hebben wij samen met de andere SpicyPai'ers Inge's 23e verjaardag gevierd op 5 juni. Met een geïmproviseerd taartje, een versierd kingsize bed en 'enkele' drankjes is ze zeker niet vergeten.In de omgeving van Pai is veel te zien en alles is makkelijk te bereiken met de scooter. Zo Ons vorige verhaal dateert alweer van enige tijd geleden. We hebben in de tussentijd veel dingen meegemaakt die we graag weer met jullie willen delen. Allereerst sorry Yannick voor het uploaden op zondag. Dit keer konden we er echt (bijna) niets aan doen haha. Volgende keer, we promise. Voor de haastige mensen; alvast sorry, want het zal waarschijnlijk een lang verhaal worden. Voor de mensen die graag lezen; hopelijk geniet je er net zoveel van als dat wij doen met het ophalen van onze herinneringen en ze zo levendig mogelijk proberen te verwoorden..
We waren geëindigd bij de nachttrein naar Lampang, een stad onder Chiang Mai. Eenmaal 's ochtends aangekomen in Lampang zijn we na het inchecken in ons hotel direct doorgegaan naar het (enige) hoogtepunt van deze stad: het olifanten centrum/ziekenhuis. Hier hebben we op de eerste rij mogen genieten van deze reusachtige en fascinerende dieren. We hebben ze o.a. zien wassen in de rivier, met de hand gevoerd en tijdens een show werd aan ons laten zien hoe de olifanten vroeger werden gebruikt voor arbeidsdoeleinden. Op een diervriendelijke manier uiteraard. Dit werd afgewisseld met grappige dingen zoals twee olifanten die daadwerkelijk aan het schilderen waren, waarvan wij er ook één hebben gekocht. Een schilderij, just to be clear. Bovendien heeft Joël zijn circusdebut beleefd. Hij werd uit het publiek gekozen om met een mand de ballen op te vangen die door een olifant de lucht in werden geslingerd. Al met al een hele leuke ervaring die afgestreept kan worden van de bucket list. Aan het eind van ons bezoek hebben we het olifantenziekenhuis bezocht waar heel goed werk wordt verricht. De "patiënten" op dat moment bestonden o.a. uit een olifant met een enorm infuus in zijn oor en een manke olifant die op een landmijn was gestapt. Met name dokter Kelly was onder de indruk van hoe de artsen met deze dieren te werk gingen.
De volgende dag zijn we z.s.m. weer vertrokken uit deze stad richting Chiang Mai. Onderweg begaf (niet geheel onverrassend overigens) onze bus het. Of nouja, het leek eerder op een oververhitte koekblik op vier wielen met een mercedesteken en een bouwjaar dat Nol's Mustang als een jonge auto zou doen lijken. Ach, een paar emmers slootwater over de motor en we're good to go. Op het busstation in Chiang Mai zijn we direct overgestapt op de minibus naar Pai. Een helse drie uur lange tocht waar de chauffeur zich blijkbaar inbeelde dat hij op een formule 1 circuit reed i.p.v. een bochte bergweg. Niet fijn als je opgepropt achterin het busje zit.
Eenmaal aangekomen in Pai was het busje al helemaal weggedrukt in ons onderbewuste en stond onze mind alleen nog open voor alle positieve impulsen die deze leuke kleine stad te bieden heeft. Pai kun je het beste beschrijven als een klein stadje dat gemaakt is voor backpackers. Je hebt er met name hostals, guest houses, restaurantjes en barretjes. Scooters huren kun je op elke hoek van de straat. Ze zijn echter in veel mindere staat dan diegenen die we in de andere delen van Thailand hebben gehuurd. Achteraf begrijp je ook waarom als je alle krassen, wonden, verband en mitella's ziet bij een aanzienlijk percentage van de backpackers die er verblijven. De één na de ander gaat onderuit met z'n tweewieler op de zanderige wegen waaruit het gebied bestaat. Ach, als je een helm draagt en hooguit 40km per uur rijdt kan er niet zoveel fout gaan (klop, klop op hout) en zo ging het rijden ons ook deze keer vlekkeloos af. Genoeg over de scooters, nu SpicyPai. De place to be voor backpackers is zonder twijfel het inmens populaire SpicyPai. Als er 20 mensen uitchecken komen er diezelfde dag nog weer 20 mensen bij. En volledig terecht ook. Het is een bijzondere accommodatie net buiten de stad. Het hostal bestaat uit enkele slaapzalen in rieten- en bamboohuizen met daaromheen enkele kleine bungalows en een uizicht op rijstvelden en beboste bergen. In het midden van het complex is de receptie met daarboven een open ruimte om te chillen in één van de hangmatten of gewoon lekker op de vloer. 's Avonds wordt dit echter omgetoverd tot een geïmproviseerde bar waar de verhouding alcohol tot mens op z'n zachtst gezegd niet echt gelijk is.. Het is er super gezellig en de andere gasten zijn allemaal leeftijdsgenoten van over de hele wereld; Canada, USA, Engeland, Schotland, Ierland, Israël, Duitsland en uiteraard ook enkele Nederlanders waaronder wij en de dag later ook onze lieve vriendin Inge, die we voor de tweede keer ontmoetten in Thailand! Hier hebben wij samen met de andere SpicyPai'ers Inge's 23e verjaardag gevierd op 5 juni. Met een geïmproviseerd taartje, een versierd kingsize bed en 'enkele' drankjes is ze zeker niet vergeten.
In de omgeving van Pai is veel te zien en alles is makkelijk te bereiken met de scooter. Zo zijn wij drieën iedere dag naar verschillende plaatsen gereden en het leuke is dat er altijd ook andere mensen meegaan. Eén van de watervallen waar we zijn geweest had een hele leuke "waterfall slide" waarvan we vanaf zijn gegleden. Na lang twijfelen overigens, want van bovenaf zag het er niet heel comfortabel uit. Maar uiteindelijk hebben we het maar omgetoverd tot één van de zogenaamde YOLO-momentjes van deze reis. (You Only Live Once). Verder hebben we ook hier een olifant blijgemaakt met een hele hoop bananen en hebben we de dag voor vertrek lekker de hele dag op de scooter rondgetourd langs een waterval en Pai Canyon. Een kleine canyon met zijn eigen charmes. Zeker de moeite waard als je in de buurt bent.
Het afscheid van Pai viel ons best zwaar. We hebben echt een supertijd gehad, veel leuke mensen ontmoet en genoten van de mooie omgeving. Maar het afscheid van ons' lieve Ingie maakte het allemaal nog moeilijker. Daar waar de enige man van de drie zich groot probeerde te houden lieten de meiden hun tranen vloeien. Het was echt bijzonder om dit met z'n drieën mee te mogen maken.
De terugreis naar Chiang Mai verliep best voorspoedig en tot onze grote verbazing was het hotel dat bij onze Jungle tour inbegrepen zat echt heel luxe. Een grote kamer met airco, een minibar, een zwembad en een warme douche. Dit kwartet hadden we hiervoor nog niet gehad. We hebben er echter niet heel veel van kunnen genieten, want de volgende morgen vertrokken wij met een halfgevulde backpack naar de jungle. We hadden onze gids, Jackie, de avond ervoor ontmoet bij het hotel en samen met hem en zijn neef werden na een korte stop bij een waterval en een markt afgezet bij het begin van onze trekking. Het was een twee uur lange trektocht die zwaarder was dan verwacht. De omgeving was droog, omdat het regenseizoen nog niets van zich heeft laten zien, en de paden bestonden uit een afwisseling van steil omhoog en steil omlaag. Een lekkere benenkiller. Ach, toen we eenmaal aangekomen waren in het eerste lokale dorpje was alles weer goed nadat wij heel hartelijk werden ontvangen door de familie waar wij verbleven. Het dorpje waar zij woonden bestond uit niet meer dan 25 families die allemaal in zelfgemaakte houten hutten op palen leefden. De reden dat de woningen op palen staan is zodat al het vee; de buffels, varkens, kippen etc. 's nachts onder het huis kunnen verblijven. Er is wel veel veranderd ten opzichte van twaalf jaar geleden, toen Joël met zijn papa, mama & broer in deze regio waren. Nu zijn sommige hutjes voorzien van een zonnepaneel (en dus electriciteit voor 's avonds) en stromend water. Zelf waren wij helemaal in de wolken van de douche, die bestond uit een bambooconstructie in een klein watervalletje in de rivier. Erg mooi om te zien, maar het heeft wel een gebruiksaanwijzing: (1) Tot drie tellen en eronder springen zodat je overgoten wordt met het koude bergwater (2) Je hele lichaam in één keer inzepen (3) Wederom tot drie tellen er weer onder het watervalletje springen totdat je afgespoeld en onderkoeld bent (4) Als een soort krokodil zo stil mogelijk in de zon staan zodat je koude lichaam weer lekker opgewarmd wordt. É voila, je hebt weer een fris ruikend lichaam.
Zoals gedurende ons hele zesdaagse Jungle tour kregen we een lekkere maaltijd voorgeschoteld, die bestond uit de verste ingrediënten. Als klap op de vuurpijl was het mangoseizoen in de periode dat wij er zaten. En zodoende werden wij zes dagen overgoten met heerlijke mango's die 5 minuten daarvoor nog rijp aan de bomen hingen.
Op de tweede dag zijn wij met onze gids en zijn neef naar de rijstvelden gegaan die op een steile heuvel waren aangelegd. Hier hebben wij een dagje samen met de lokale bevolking gewerkt op het land. Voor ons een unieke ervaring om te zien hoe deze mensen, jong en oud, elke dag fysiek intensief werk verrichten en er ook nog lol in hebben. Elke familie heeft zijn eigen plantage dat hen voorziet van een voorraad rijst voor een jaar of meer. Erg leuk ook om te zien dat alle andere families meehelpen om zo de klus sneller te kunnen klaren. En ook hier kennen ze de uitdrukking "hoe meer zielen hoe meer vreugde". Hoef je in de randstad toch echt niet aan je buren te vragen, of ze je met 30 graden even willen helpen rijstzaadjes te planten op een heuvel die stijler in dan de zwarte pistes in de Alpen. In de namiddag is Kelly samen met Jackie naar een mooie uitzichtpunt geweest, waar ze om de zoveel meter weer eem kopje thee aangeboden kregen, wat hier erg gebruikelijk is.
Na onze tweede nacht in dit leuke dorp vervolgden wij onze weg naar het tweede dorp, dat aanzienlijk kleiner is dan de vorige. De weg ernaartoe was zwaarder dan de eerdere trekking en na drie uur bergop bergaf moest de in zichzelf vloekende Joël er toch echt aan toegeven.. Hij werd eruit gelopen door zijn meisje op wie hij dan ook erg trots is. Heeft ie zichzelf toch iets overschat van tevoren, maar is hierdoor wel in gaan zien dat hij niet meer die berggeit van vroeger is en dat het echt tijd wordt om weer te gaan trainen! Anyway, diezelfde avond kreeg Joël z'n zelfvertrouwen weer een goede boost nadat hij werd uitgenodigd om in het donker te gaan jagen. Daar waar wij een pijl en boog hadden verwacht, werd hij uitgerust met een zelfgemaakt geweer met een lange loop en een zaklamp. Het enige wat hem verder van te voren werd verteld - naast de: "doe je wel voorzichtig?!" van Kelly - was dat hij op oplichtende oogjes in de boom moest schieten. Het resultaat was twee eekhoorntjes uit drie schoten. Een beter resultaat dan de andere schutter, die deze G.I. Jungle Joe omdoopte tot "Professional". 's Ochtends troffen we de arme eekhoorntjes aan in de soep die wij vriendelijk afwezen en lekker verder gingen met onze witte toast met ei. (Cultuurbarbaren).
De volgende dag was het wederom drie uur trekken en zag de gefrustreerde Joël zijn sportieve Kelly weer lachend de heuvels op en af gaan. Ach, we kwamen op het zelfde moment aan en dat is waar het uiteindelijk om gaat... Toch? Anyway, dit dorp was de grootste in de regio en had zelfs een school. Het nadeel was dat de mensen wel iets afstandelijker waren dan in de vorige dorpjes. Vanuit hier zijn we o.a. gaan vissen, wat enigszins tegenviel, hebben we de school bezocht, een lekkere massage gekregen en hebben we op de blote rug en nek van een olifant gezeten die ons zonder moeite door de jungle loodste. De tweede dag in dit dorp was (schoon)broer Yannick jarig, die we gelukkig kort hebben kunnen spreken en feliciteren met zijn 26 jaar via de telefoon. Het gesprek met zijn broer heeft zijn Joël erg goed gedaan.. 's Middags zijn we vanuit hetzelfde dorp met een bambooraft over de rivier naar het volgende dorpje gevaren. Hier hebben we ons meest emotionele moment van de jungletour beleefd. Even vanaf het begin van het verhaal: toen we aankwamen in het derde dorp werden we direct overvallen door een drukke, jonge en lieve zwarte hond. Nadat wij hem wat koekjes hadden gevoerd was hij onze beste vriend tijdens ons verblijf. Hij kwam continu spelen en wilde graag aangehaald en geknuffeld worden door één van ons. Nadat wij het dorp verlieten volgde de lieverd ons tot de rivier waar wij op onze raft stapte. Eenmaal weg van de kant rende het beestje een heel stuk blaffend achter ons aan en sprong zelfs in het snelstromende water om op onze raft te klimmen. Al snel besefte dat hij het niet zou gaan halen en zwom snel terug naar de kant waar hij direct weer achter ons aanrende. Toen de kant na een lange tijd werd opgebroken kon ons hondje niet meer verder, waarna hij begon te huilen als een jonge wolf totdat wij uit het zicht verdwenen waren. Dit raakte ons beiden enorm aangezien we in zo'n korte tijd al echt gehecht waren aan het diertje. En hij blijkbaar ook aan ons. Wat hadden we hem graag mee willen nemen naar huis..
Het varen met de bambooraft was een leuke ervaring. Het rustige water werd afgewisseld door snelle stromingen, golfjes en rotsen met een prachtige jungle omgeving rondom de rivier. Na ongeveer twee uur kwamen we aan bij het laatste dorpje, dat wij zelf als de minste hebben ervaren. Het was de meest primitieve, maar ook de minst hygiënische. Ach, de mensen waren aardig en het eten goed. Dus ons hoorde je niet klagen. 's Avonds hebben we nog lekker met kaarslicht een biertje gedronken met het gitaarspel en gezang van de neef van onze gids op de achtergrond. Een prima afsluiter van onze jungle ervaring en van de verjaardag van onze (schoon)broer. Op de laatste dag vertrokken wij per bambooraft richting het eindpunt van onze trip, waar we na de lunch met de auto terug werden gebracht naar ons hotel in Chiang Mai.
We hebben enorm genoten van de schitterende omgeving, de vriendelijke mensen, het verse en gezonde eten, en uiteraard ook van ons hondje..
Eenmaal aangekomen in Chiang Mai was de omschakeling groot. We waren beiden niet te genieten en verlangden terug naar de natuur. Datgene waarvoor wij eerder zijn gemaakt dat de drukke grote steden. Zelfs de heerlijke schnitzel en lasagna (die we ook voorafgaand aan onze trekking bij een Nederlands restaurant hadden gegeten) deed ons minder goed dan we van tevoren hadden gedacht en gehoopt. Maar tijd heelt alles, en ook onze negatieve mindset. Dus we hebben er maar het beste van gemaakt en zijn o.a. naar de night market en de bioscoop geweest in Chiang Mai. Beiden erg leuk. Na twee nachten in het luxe hotel zijn we vertrokken naar Chiang Khong (een plaats aan de grens met Laos). Deze trip is alles behalve de moeite waard om over te schrijven en de accommodatie in Chiang Khong al helemaal niet! Gisteren zijn we de grens over gegaan met Laos en zijn we op de welbekende slowboat gestapt die ons hopelijk naar Luang Prabang zal brengen. De eerste dag was 7 uur varen op een prima longtailboat. Erg luxe is het niet, maar de sfeer is prima em het uizicht nog beter. Na een goede nacht in de verbindingsstad Pakbeng zitten we op dit moment wederom aan boord van de slowboat voor het tweede deel van de vaartocht naar Luang Prabang.
We kijken met een goed en tevreden gevoel terug op Thailand, maar we zijn toe aan een nieuwe ervaring. Uiteraard hopen we die in het mooie Laos te gaan vinden..
With love,
Kelly & Joël (en helaas geen lief jungle hondje)
Ps. Ta Blu betekent dankjewel in Karen, de taal van de noord Thaise Karen bevolking.
We waren geëindigd bij de nachttrein naar Lampang, een stad onder Chiang Mai. Eenmaal 's ochtends aangekomen in Lampang zijn we na het inchecken in ons hotel direct doorgegaan naar het (enige) hoogtepunt van deze stad: het olifanten centrum/ziekenhuis. Hier hebben we op de eerste rij mogen genieten van deze reusachtige en fascinerende dieren. We hebben ze o.a. zien wassen in de rivier, met de hand gevoerd en tijdens een show werd aan ons laten zien hoe de olifanten vroeger werden gebruikt voor arbeidsdoeleinden. Op een diervriendelijke manier uiteraard. Dit werd afgewisseld met grappige dingen zoals twee olifanten die daadwerkelijk aan het schilderen waren, waarvan wij er ook één hebben gekocht. Een schilderij, just to be clear. Bovendien heeft Joël zijn circusdebut beleefd. Hij werd uit het publiek gekozen om met een mand de ballen op te vangen die door een olifant de lucht in werden geslingerd. Al met al een hele leuke ervaring die afgestreept kan worden van de bucket list. Aan het eind van ons bezoek hebben we het olifantenziekenhuis bezocht waar heel goed werk wordt verricht. De "patiënten" op dat moment bestonden o.a. uit een olifant met een enorm infuus in zijn oor en een manke olifant die op een landmijn was gestapt. Met name dokter Kelly was onder de indruk van hoe de artsen met deze dieren te werk gingen.
De volgende dag zijn we z.s.m. weer vertrokken uit deze stad richting Chiang Mai. Onderweg begaf (niet geheel onverrassend overigens) onze bus het. Of nouja, het leek eerder op een oververhitte koekblik op vier wielen met een mercedesteken en een bouwjaar dat Nol's Mustang als een jonge auto zou doen lijken. Ach, een paar emmers slootwater over de motor en we're good to go. Op het busstation in Chiang Mai zijn we direct overgestapt op de minibus naar Pai. Een helse drie uur lange tocht waar de chauffeur zich blijkbaar inbeelde dat hij op een formule 1 circuit reed i.p.v. een bochte bergweg. Niet fijn als je opgepropt achterin het busje zit.
Eenmaal aangekomen in Pai was het busje al helemaal weggedrukt in ons onderbewuste en stond onze mind alleen nog open voor alle positieve impulsen die deze leuke kleine stad te bieden heeft. Pai kun je het beste beschrijven als een klein stadje dat gemaakt is voor backpackers. Je hebt er met name hostals, guest houses, restaurantjes en barretjes. Scooters huren kun je op elke hoek van de straat. Ze zijn echter in veel mindere staat dan diegenen die we in de andere delen van Thailand hebben gehuurd. Achteraf begrijp je ook waarom als je alle krassen, wonden, verband en mitella's ziet bij een aanzienlijk percentage van de backpackers die er verblijven. De één na de ander gaat onderuit met z'n tweewieler op de zanderige wegen waaruit het gebied bestaat. Ach, als je een helm draagt en hooguit 40km per uur rijdt kan er niet zoveel fout gaan (klop, klop op hout) en zo ging het rijden ons ook deze keer vlekkeloos af. Genoeg over de scooters, nu SpicyPai. De place to be voor backpackers is zonder twijfel het inmens populaire SpicyPai. Als er 20 mensen uitchecken komen er diezelfde dag nog weer 20 mensen bij. En volledig terecht ook. Het is een bijzondere accommodatie net buiten de stad. Het hostal bestaat uit enkele slaapzalen in rieten- en bamboohuizen met daaromheen enkele kleine bungalows en een uizicht op rijstvelden en beboste bergen. In het midden van het complex is de receptie met daarboven een open ruimte om te chillen in één van de hangmatten of gewoon lekker op de vloer. 's Avonds wordt dit echter omgetoverd tot een geïmproviseerde bar waar de verhouding alcohol tot mens op z'n zachtst gezegd niet echt gelijk is.. Het is er super gezellig en de andere gasten zijn allemaal leeftijdsgenoten van over de hele wereld; Canada, USA, Engeland, Schotland, Ierland, Israël, Duitsland en uiteraard ook enkele Nederlanders waaronder wij en de dag later ook onze lieve vriendin Inge, die we voor de tweede keer ontmoetten in Thailand! Hier hebben wij samen met de andere SpicyPai'ers Inge's 23e verjaardag gevierd op 5 juni. Met een geïmproviseerd taartje, een versierd kingsize bed en 'enkele' drankjes is ze zeker niet vergeten.In de omgeving van Pai is veel te zien en alles is makkelijk te bereiken met de scooter. Zo Ons vorige verhaal dateert alweer van enige tijd geleden. We hebben in de tussentijd veel dingen meegemaakt die we graag weer met jullie willen delen. Allereerst sorry Yannick voor het uploaden op zondag. Dit keer konden we er echt (bijna) niets aan doen haha. Volgende keer, we promise. Voor de haastige mensen; alvast sorry, want het zal waarschijnlijk een lang verhaal worden. Voor de mensen die graag lezen; hopelijk geniet je er net zoveel van als dat wij doen met het ophalen van onze herinneringen en ze zo levendig mogelijk proberen te verwoorden..
We waren geëindigd bij de nachttrein naar Lampang, een stad onder Chiang Mai. Eenmaal 's ochtends aangekomen in Lampang zijn we na het inchecken in ons hotel direct doorgegaan naar het (enige) hoogtepunt van deze stad: het olifanten centrum/ziekenhuis. Hier hebben we op de eerste rij mogen genieten van deze reusachtige en fascinerende dieren. We hebben ze o.a. zien wassen in de rivier, met de hand gevoerd en tijdens een show werd aan ons laten zien hoe de olifanten vroeger werden gebruikt voor arbeidsdoeleinden. Op een diervriendelijke manier uiteraard. Dit werd afgewisseld met grappige dingen zoals twee olifanten die daadwerkelijk aan het schilderen waren, waarvan wij er ook één hebben gekocht. Een schilderij, just to be clear. Bovendien heeft Joël zijn circusdebut beleefd. Hij werd uit het publiek gekozen om met een mand de ballen op te vangen die door een olifant de lucht in werden geslingerd. Al met al een hele leuke ervaring die afgestreept kan worden van de bucket list. Aan het eind van ons bezoek hebben we het olifantenziekenhuis bezocht waar heel goed werk wordt verricht. De "patiënten" op dat moment bestonden o.a. uit een olifant met een enorm infuus in zijn oor en een manke olifant die op een landmijn was gestapt. Met name dokter Kelly was onder de indruk van hoe de artsen met deze dieren te werk gingen.
De volgende dag zijn we z.s.m. weer vertrokken uit deze stad richting Chiang Mai. Onderweg begaf (niet geheel onverrassend overigens) onze bus het. Of nouja, het leek eerder op een oververhitte koekblik op vier wielen met een mercedesteken en een bouwjaar dat Nol's Mustang als een jonge auto zou doen lijken. Ach, een paar emmers slootwater over de motor en we're good to go. Op het busstation in Chiang Mai zijn we direct overgestapt op de minibus naar Pai. Een helse drie uur lange tocht waar de chauffeur zich blijkbaar inbeelde dat hij op een formule 1 circuit reed i.p.v. een bochte bergweg. Niet fijn als je opgepropt achterin het busje zit.
Eenmaal aangekomen in Pai was het busje al helemaal weggedrukt in ons onderbewuste en stond onze mind alleen nog open voor alle positieve impulsen die deze leuke kleine stad te bieden heeft. Pai kun je het beste beschrijven als een klein stadje dat gemaakt is voor backpackers. Je hebt er met name hostals, guest houses, restaurantjes en barretjes. Scooters huren kun je op elke hoek van de straat. Ze zijn echter in veel mindere staat dan diegenen die we in de andere delen van Thailand hebben gehuurd. Achteraf begrijp je ook waarom als je alle krassen, wonden, verband en mitella's ziet bij een aanzienlijk percentage van de backpackers die er verblijven. De één na de ander gaat onderuit met z'n tweewieler op de zanderige wegen waaruit het gebied bestaat. Ach, als je een helm draagt en hooguit 40km per uur rijdt kan er niet zoveel fout gaan (klop, klop op hout) en zo ging het rijden ons ook deze keer vlekkeloos af. Genoeg over de scooters, nu SpicyPai. De place to be voor backpackers is zonder twijfel het inmens populaire SpicyPai. Als er 20 mensen uitchecken komen er diezelfde dag nog weer 20 mensen bij. En volledig terecht ook. Het is een bijzondere accommodatie net buiten de stad. Het hostal bestaat uit enkele slaapzalen in rieten- en bamboohuizen met daaromheen enkele kleine bungalows en een uizicht op rijstvelden en beboste bergen. In het midden van het complex is de receptie met daarboven een open ruimte om te chillen in één van de hangmatten of gewoon lekker op de vloer. 's Avonds wordt dit echter omgetoverd tot een geïmproviseerde bar waar de verhouding alcohol tot mens op z'n zachtst gezegd niet echt gelijk is.. Het is er super gezellig en de andere gasten zijn allemaal leeftijdsgenoten van over de hele wereld; Canada, USA, Engeland, Schotland, Ierland, Israël, Duitsland en uiteraard ook enkele Nederlanders waaronder wij en de dag later ook onze lieve vriendin Inge, die we voor de tweede keer ontmoetten in Thailand! Hier hebben wij samen met de andere SpicyPai'ers Inge's 23e verjaardag gevierd op 5 juni. Met een geïmproviseerd taartje, een versierd kingsize bed en 'enkele' drankjes is ze zeker niet vergeten.
In de omgeving van Pai is veel te zien en alles is makkelijk te bereiken met de scooter. Zo zijn wij drieën iedere dag naar verschillende plaatsen gereden en het leuke is dat er altijd ook andere mensen meegaan. Eén van de watervallen waar we zijn geweest had een hele leuke "waterfall slide" waarvan we vanaf zijn gegleden. Na lang twijfelen overigens, want van bovenaf zag het er niet heel comfortabel uit. Maar uiteindelijk hebben we het maar omgetoverd tot één van de zogenaamde YOLO-momentjes van deze reis. (You Only Live Once). Verder hebben we ook hier een olifant blijgemaakt met een hele hoop bananen en hebben we de dag voor vertrek lekker de hele dag op de scooter rondgetourd langs een waterval en Pai Canyon. Een kleine canyon met zijn eigen charmes. Zeker de moeite waard als je in de buurt bent.
Het afscheid van Pai viel ons best zwaar. We hebben echt een supertijd gehad, veel leuke mensen ontmoet en genoten van de mooie omgeving. Maar het afscheid van ons' lieve Ingie maakte het allemaal nog moeilijker. Daar waar de enige man van de drie zich groot probeerde te houden lieten de meiden hun tranen vloeien. Het was echt bijzonder om dit met z'n drieën mee te mogen maken.
De terugreis naar Chiang Mai verliep best voorspoedig en tot onze grote verbazing was het hotel dat bij onze Jungle tour inbegrepen zat echt heel luxe. Een grote kamer met airco, een minibar, een zwembad en een warme douche. Dit kwartet hadden we hiervoor nog niet gehad. We hebben er echter niet heel veel van kunnen genieten, want de volgende morgen vertrokken wij met een halfgevulde backpack naar de jungle. We hadden onze gids, Jackie, de avond ervoor ontmoet bij het hotel en samen met hem en zijn neef werden na een korte stop bij een waterval en een markt afgezet bij het begin van onze trekking. Het was een twee uur lange trektocht die zwaarder was dan verwacht. De omgeving was droog, omdat het regenseizoen nog niets van zich heeft laten zien, en de paden bestonden uit een afwisseling van steil omhoog en steil omlaag. Een lekkere benenkiller. Ach, toen we eenmaal aangekomen waren in het eerste lokale dorpje was alles weer goed nadat wij heel hartelijk werden ontvangen door de familie waar wij verbleven. Het dorpje waar zij woonden bestond uit niet meer dan 25 families die allemaal in zelfgemaakte houten hutten op palen leefden. De reden dat de woningen op palen staan is zodat al het vee; de buffels, varkens, kippen etc. 's nachts onder het huis kunnen verblijven. Er is wel veel veranderd ten opzichte van twaalf jaar geleden, toen Joël met zijn papa, mama & broer in deze regio waren. Nu zijn sommige hutjes voorzien van een zonnepaneel (en dus electriciteit voor 's avonds) en stromend water. Zelf waren wij helemaal in de wolken van de douche, die bestond uit een bambooconstructie in een klein watervalletje in de rivier. Erg mooi om te zien, maar het heeft wel een gebruiksaanwijzing: (1) Tot drie tellen en eronder springen zodat je overgoten wordt met het koude bergwater (2) Je hele lichaam in één keer inzepen (3) Wederom tot drie tellen er weer onder het watervalletje springen totdat je afgespoeld en onderkoeld bent (4) Als een soort krokodil zo stil mogelijk in de zon staan zodat je koude lichaam weer lekker opgewarmd wordt. É voila, je hebt weer een fris ruikend lichaam.
Zoals gedurende ons hele zesdaagse Jungle tour kregen we een lekkere maaltijd voorgeschoteld, die bestond uit de verste ingrediënten. Als klap op de vuurpijl was het mangoseizoen in de periode dat wij er zaten. En zodoende werden wij zes dagen overgoten met heerlijke mango's die 5 minuten daarvoor nog rijp aan de bomen hingen.
Op de tweede dag zijn wij met onze gids en zijn neef naar de rijstvelden gegaan die op een steile heuvel waren aangelegd. Hier hebben wij een dagje samen met de lokale bevolking gewerkt op het land. Voor ons een unieke ervaring om te zien hoe deze mensen, jong en oud, elke dag fysiek intensief werk verrichten en er ook nog lol in hebben. Elke familie heeft zijn eigen plantage dat hen voorziet van een voorraad rijst voor een jaar of meer. Erg leuk ook om te zien dat alle andere families meehelpen om zo de klus sneller te kunnen klaren. En ook hier kennen ze de uitdrukking "hoe meer zielen hoe meer vreugde". Hoef je in de randstad toch echt niet aan je buren te vragen, of ze je met 30 graden even willen helpen rijstzaadjes te planten op een heuvel die stijler in dan de zwarte pistes in de Alpen. In de namiddag is Kelly samen met Jackie naar een mooie uitzichtpunt geweest, waar ze om de zoveel meter weer eem kopje thee aangeboden kregen, wat hier erg gebruikelijk is.
Na onze tweede nacht in dit leuke dorp vervolgden wij onze weg naar het tweede dorp, dat aanzienlijk kleiner is dan de vorige. De weg ernaartoe was zwaarder dan de eerdere trekking en na drie uur bergop bergaf moest de in zichzelf vloekende Joël er toch echt aan toegeven.. Hij werd eruit gelopen door zijn meisje op wie hij dan ook erg trots is. Heeft ie zichzelf toch iets overschat van tevoren, maar is hierdoor wel in gaan zien dat hij niet meer die berggeit van vroeger is en dat het echt tijd wordt om weer te gaan trainen! Anyway, diezelfde avond kreeg Joël z'n zelfvertrouwen weer een goede boost nadat hij werd uitgenodigd om in het donker te gaan jagen. Daar waar wij een pijl en boog hadden verwacht, werd hij uitgerust met een zelfgemaakt geweer met een lange loop en een zaklamp. Het enige wat hem verder van te voren werd verteld - naast de: "doe je wel voorzichtig?!" van Kelly - was dat hij op oplichtende oogjes in de boom moest schieten. Het resultaat was twee eekhoorntjes uit drie schoten. Een beter resultaat dan de andere schutter, die deze G.I. Jungle Joe omdoopte tot "Professional". 's Ochtends troffen we de arme eekhoorntjes aan in de soep die wij vriendelijk afwezen en lekker verder gingen met onze witte toast met ei. (Cultuurbarbaren).
De volgende dag was het wederom drie uur trekken en zag de gefrustreerde Joël zijn sportieve Kelly weer lachend de heuvels op en af gaan. Ach, we kwamen op het zelfde moment aan en dat is waar het uiteindelijk om gaat... Toch? Anyway, dit dorp was de grootste in de regio en had zelfs een school. Het nadeel was dat de mensen wel iets afstandelijker waren dan in de vorige dorpjes. Vanuit hier zijn we o.a. gaan vissen, wat enigszins tegenviel, hebben we de school bezocht, een lekkere massage gekregen en hebben we op de blote rug en nek van een olifant gezeten die ons zonder moeite door de jungle loodste. De tweede dag in dit dorp was (schoon)broer Yannick jarig, die we gelukkig kort hebben kunnen spreken en feliciteren met zijn 26 jaar via de telefoon. Het gesprek met zijn broer heeft zijn Joël erg goed gedaan.. 's Middags zijn we vanuit hetzelfde dorp met een bambooraft over de rivier naar het volgende dorpje gevaren. Hier hebben we ons meest emotionele moment van de jungletour beleefd. Even vanaf het begin van het verhaal: toen we aankwamen in het derde dorp werden we direct overvallen door een drukke, jonge en lieve zwarte hond. Nadat wij hem wat koekjes hadden gevoerd was hij onze beste vriend tijdens ons verblijf. Hij kwam continu spelen en wilde graag aangehaald en geknuffeld worden door één van ons. Nadat wij het dorp verlieten volgde de lieverd ons tot de rivier waar wij op onze raft stapte. Eenmaal weg van de kant rende het beestje een heel stuk blaffend achter ons aan en sprong zelfs in het snelstromende water om op onze raft te klimmen. Al snel besefte dat hij het niet zou gaan halen en zwom snel terug naar de kant waar hij direct weer achter ons aanrende. Toen de kant na een lange tijd werd opgebroken kon ons hondje niet meer verder, waarna hij begon te huilen als een jonge wolf totdat wij uit het zicht verdwenen waren. Dit raakte ons beiden enorm aangezien we in zo'n korte tijd al echt gehecht waren aan het diertje. En hij blijkbaar ook aan ons. Wat hadden we hem graag mee willen nemen naar huis..
Het varen met de bambooraft was een leuke ervaring. Het rustige water werd afgewisseld door snelle stromingen, golfjes en rotsen met een prachtige jungle omgeving rondom de rivier. Na ongeveer twee uur kwamen we aan bij het laatste dorpje, dat wij zelf als de minste hebben ervaren. Het was de meest primitieve, maar ook de minst hygiënische. Ach, de mensen waren aardig en het eten goed. Dus ons hoorde je niet klagen. 's Avonds hebben we nog lekker met kaarslicht een biertje gedronken met het gitaarspel en gezang van de neef van onze gids op de achtergrond. Een prima afsluiter van onze jungle ervaring en van de verjaardag van onze (schoon)broer. Op de laatste dag vertrokken wij per bambooraft richting het eindpunt van onze trip, waar we na de lunch met de auto terug werden gebracht naar ons hotel in Chiang Mai.
We hebben enorm genoten van de schitterende omgeving, de vriendelijke mensen, het verse en gezonde eten, en uiteraard ook van ons hondje..
Eenmaal aangekomen in Chiang Mai was de omschakeling groot. We waren beiden niet te genieten en verlangden terug naar de natuur. Datgene waarvoor wij eerder zijn gemaakt dat de drukke grote steden. Zelfs de heerlijke schnitzel en lasagna (die we ook voorafgaand aan onze trekking bij een Nederlands restaurant hadden gegeten) deed ons minder goed dan we van tevoren hadden gedacht en gehoopt. Maar tijd heelt alles, en ook onze negatieve mindset. Dus we hebben er maar het beste van gemaakt en zijn o.a. naar de night market en de bioscoop geweest in Chiang Mai. Beiden erg leuk. Na twee nachten in het luxe hotel zijn we vertrokken naar Chiang Khong (een plaats aan de grens met Laos). Deze trip is alles behalve de moeite waard om over te schrijven en de accommodatie in Chiang Khong al helemaal niet! Gisteren zijn we de grens over gegaan met Laos en zijn we op de welbekende slowboat gestapt die ons hopelijk naar Luang Prabang zal brengen. De eerste dag was 7 uur varen op een prima longtailboat. Erg luxe is het niet, maar de sfeer is prima em het uizicht nog beter. Na een goede nacht in de verbindingsstad Pakbeng zitten we op dit moment wederom aan boord van de slowboat voor het tweede deel van de vaartocht naar Luang Prabang.
We kijken met een goed en tevreden gevoel terug op Thailand, maar we zijn toe aan een nieuwe ervaring. Uiteraard hopen we die in het mooie Laos te gaan vinden..
With love,
Kelly & Joël (en helaas geen lief jungle hondje)
Ps. Ta Blu betekent dankjewel in Karen, de taal van de noord Thaise Karen bevolking.
Liefs, Wiesje
Ik heb het heel erg leuk gevonden dat jullie op mijn verjaardag hebben gebeld. Datzelfde geldt overigens voor vandaag. Jullie zien er heel relaxt uit met een big smile van oor tot oor. Al kan dat ook bijna niet anders als ik jouw beschrijving van de laid back sfeer moet geloven.
Heel veel plezier in Laos, ben heel benieuwd wat daar allemaal te zien is. Love y'all, Bro
PS. Ik vergeef het je, Jo. Al kun je het verhaal aanzienlijk inkorten door e.e.a. niet dubbel op te schrijven ;) (flauw, I know)
PS2. Net als oma ben ook ik heel benieuwd waar Snoesnoe is gebleven!
Ik kom nog bij jullie terug met een mail. Moet van KLM eerst nog (terecht) naar bedrijfsarts voor toestemming om te reizen. Hoop dat het allemaal gaat lukken en dat de fysio morgen nog wat wonderen kan verrichten. Zorg goed voor elkaar en je hoort nog VOOR woensdag per mail (geplande vertrekdag). Dikke zoenen
Het is weer een mooi verhaal. Heb genoten van jullie avonturen en van mijn ietwat 'achterblijvende' zoon. Waar is die Indian Joe van vroeger gebleven die mokkend en proestend de ene na de andere berg schijnbaar moeiteloos opliep. Of is het de leeftijd :)
En jij Jane, goed gedaan, laat hem maar een poepie ruiken.
Hoop jullie binnenkort in de lijve te mogen zien ergens in Noord Vietnam, maar ma en ik houden een slag om de arm......
Tot horens en hopelijk gauw ziens.
Dad
Bedankt voor jullie reacties! Heb ik echt dingen dubbel geschreven, haha? En SnoeSnoe wordt keer op keer vergeten. Hij is overal wel bij, maar we vergeten 'm steeds op de foto te zetten. In Laos proberen we hem weer vast te leggen hoor.. Tot nu toe bevalt Laos ons overigens heel goed!
Verder hoop ik papa & mama gauw te zien in Noord Vietnam. Ik wacht jullie berichten rustig af.
Veel liefs x
Ps. De foto's volgen binnenkort.
Ps 2. Het gaat beter met mijn oor. De piep is zo goed als weg. Alleen 's nachts laat ie nog van zich horen.