Goooodmorning Vietnam!

Hoe cliché de titel ook is, wat hebben we er lang naar uit gekeken om deze eindelijk een keer te kunnen gebruiken! In dit geval was het ook letterlijk good morning toen we om 06:00 aankwamen in Sapa, een stadje in het noorden van Vietnam. (We slaan Diên Biên Phu even over, aangezien wij dit een nietszeggend stadje vonden). We hebben van Yannick & Simone veel verhalen gehoord over Sapa, die ook twee jaar na hun bezoek nog steeds van toepassing zijn. Het kleine authentieke stadje ligt in een prachtige omgeving, maar het is in de loop der tijd ontzettend toeristisch geworden. Nadat we ingechecked hadden in het Honey Moon Hotel (de splitsing van de naam zegt al genoeg, want er waren ook alleen twin bedden) besloten we om een Vietnamees scootertje te testen. Kwalitatief iets minder dan dat we gewend waren, maar hij bracht ons van A naar het prachtige B en weer terug. Onderweg reden we over een bergweg met heel mooi uitzicht over andere bergen waar vanuit het dal de meest groene rijstterassen zijn aangelegd. Van tijd tot tijd leek het wel kunstgras, want in de vorige landen die we bezocht hebben tijdens onze reis waren de rijstvelden bij lange na niet zo groen. Met een uitgestrekt uitzicht zorgen deze terassen voor prachtige plaatjes. 

's Avonds spraken we af met Ericka (het Franse meisje met wie we al enkele dagen onderweg waren vanaf Muang Ngoi) en Ben (een Franse jongen die vanaf Muang Khua met ons meereisde). Met hen zijn we de dag daarvoor de grens van Laos en Vietnam overgestoken per bus, een rit van ruim vier uur, en direct daarachteraan met de nachtbus naar Sapa. Wat uiteindelijk ook een rit van elf uur werd. Aangezien wij daarna toe waren aan wat meer luxe zoals een lekker douche, grote kamer, tv etc. zijn wij toen opgesplitst van onze Franse medebackpackers die wij dus 's avonds weer ontmoetten. Hier besloten wij om de Fansipan trekking te gaan doen de dag erna. De Fansipan is met zijn 3143m de hoogste berg van Indochina en heeft logischerwijs de bijnaam "The Roof of Indochina". Joël verzon echter een gemakkelijkere bijnaam tijdens de klim naar de top, namelijk: "The Bitch". 

's Ochtends werden wij vieren opgehaald, maakten wij kennis met onze gids en waren onze eerste stappen in de Vietnamesche bergen met schone wandelschoenen een feit. Het begin was gemakkelijk, we liepen door dichte bossen en een riviertje. Onze eerste stop was een vallei'tje dat uitkeek op bergtoppen die verdwenen in de dichte wolken. Het zonnetje scheen op deze hoogte nog wel steeds op de door onze bandana's bedekte hoofdjes. Na een paar uur lopen kwamen we aan bij de lunchplek: twee grote tenten met een metalen constructie. De één was de keuken en de andere (lege) was voor ons wandelaars om bij te komen en te genieten van de lunch. Die hadden we achteraf gezien echt nodig toen we aan het tweede deel van de trekking begonnen; de klim naar het kamp waar we zouden overnachten. Dit deel vergde steeds meer moeite en energie aangezien de hellingen steeds steiler en gladder werden. De keren dat wij uitgleden waren dan ook niet meer op twee handen te tellen. De mooie directe omgeving compenseerde echter een hoop. Het woord "directe" zegt ook een hoop, want ons uitzicht werd belemmerd door een dik pak wolken. Het begon zachtjes te regenen. De motregen maakte gaandeweg plaats voor hardere regen en flinke windstoten, waarna wij noodgedwongen in de onhandige ponchos onze weg moesten vervolgen. 

Aangekomen bij de hoogste bergpas van Vietnam zorgde de harde wind en de natte kleding voor minder aangename situaties. Dat onze gids ons doodleuk vertelde dat het in deze periode drie maanden lang nonstop regent werkte nou ook niet echt stimulerend voor onze gemoedstoestand. Anyway, des te trotser en blijer waren wij toen we het kamp in zicht kregen. Hier vebleven wij in eenzelfde tent als bij de lunch. Alleen ditmaal iets groter, modderiger en op 2900m hoogte. De Aziaten zouden zeggen: "It's same same but different". Het kamp bestond naast onze tent uit een kooktent en een hokje met een wc (lees: niet al te frisse staan-wc). Niet geheel onverassend zijn we na aankomst direct in onze slaapzakken gaan liggen om op te warmen en te rusten. Na het avondeten zijn we rond een kampvuur gaan zitten waar we een poging hebben gedaan om onze trekkingsbroeken te drogen. Dit lukte enigszins. Wassen en tandenpoetsen zat er echter niet meer in en we verlangden alleen nog maar naar onze warme slaapzakken op de houten ondergrond met de eeuwige regen die buiten op de achtergrond voor sfeergeluiden zorgde. 

De volgende morgen zaten we om 06:00 aan het ontbijt om vervolgens te beginnen aan de hike naar de top. We daalden eerst af naar 2700m om vervolgens een pittige klim te maken naar 3143m. Dit viel ons allen redelijk zwaar, vandaar dat Fansipan door Joël werd omgetoverdn tot "The Bitch". Ondanks dat je Kelly nooit zal horen klagen als het gaat om trekkingen had zij het deze keer iets moeilijker dan vriendjelief. Dat gezegd staan we met het oog op de Thaise Jungle weer quite als het gaat om elkaar eruitlopen. (En is Joël's gevoel voor zelfvertrouwen weer een beetje gerustgesteld). Eindelijk aangekomen op de top werd dit gevierd door knuffels, kusjes, enkele foto's en een lokaal blikje bier om 09:00. Helaas bestond het uizicht nog steeds uit grijs, grijs en grijs en dan bedoelen we zeker niet 50 tinten, maar slechts één groot wolkendek. 

De weg terug naar het overnachtingskamp ging sneller dan de heenweg, waarna besloten we om gebruik te maken van ons hoge energieniveau en gelijk door te hiken naar het lunchkamp. Dit duurde nog twee uur. Tel daar de ruim twee uur naar de top, de bijna twee uur terug naar het kamp bij op en stel je daarbij ook eens voor om ondertussen doorweekt te zijn met koude, harde windstoten en gladde rotsen die je op en af klimt.. Dan is het lezen van de vorige (onduidelijke) zin ineens een stuk aangenamer. Just kidding, het was in onze ogen een zware trekking die enorme aanslag had op onze benen. De lunch, het uitdoen van natte kleding en een warme, kroelende kat op onze schoot voelde dan ook hemels aan. Hier hebben we onze Franse vrienden ook kennis laten maken met onze Knorr kip Bouillon zakjes, die ons van het laatste beetje energie voorzagen dat we nodig hadden om de laatste twee uur naar het eindpunt van onze trekking te kunnen volbrengen. De eerste dag ruim zes uur gehiked, de twee dag ruim acht, maar we kunnen trots op onszelf zijn en we hebben er goede herinneringen aan overgehouden. 

De volgende dag waren we herenigd met onze (schoon)ouders uit Est. Zij hadden de nacht ervoor de trein gehad vanuit Hanoi en het voelde heel goed om elkaar weer even te zien en vast te houden. Diezelfde dag hebben wij scooters gehuurd om vervolgens weer over de mooie bergpas te rijden en te genieten van alle uitzichten. Het regende in het begin wel, maar onze ponchos verichtten weer prima werk. Gelukkig werd het na een tijdje beter weer en zijn we een lange omweg gereden waar we veel mooie rijstvelden en kleine dorpjes hebben gezien. Onderweg zijn we dan ook vaak gestopt voor het maken van foto's en ook om een keer te tanken. Dit gebeurd bij houten kraampjes waar willekeurige halveliterflesjes staan met bezine er in. Zou in Nederland ondenkbaar zijn.

De volgende dag zijn we met zijn zessen (ook Ericka en Ben waren erbij) gaan wandelen naar een lokaal dorpje. Hierbij werden wij vergezeld door drie vrouwen uit het dorpje. Deze wandeltocht was langer dan verwacht en voor we het wisten hadden we er al bijna vier uur opzitten. Met mama's arm en onze nog steeds vermoeide benen van de Fansipan trekking was deze tocht misschien toch niet heel handig. De schitterende velden en uitzichten waren echter grote pleisters op de wonden. Bovendien was er een heel lief oud vrouwtje in het Hmong huisje waar we hebben gelunchd. Ook zij kon brede glimlachen op onze vermoeide, maar voldane gezichten toveren. Na deze unieke ervaring zijn papa & mama achterop de motor teruggebracht naar Sapa om lekker te relaxen. Wij en onze Franse vrienden besloten vol zelfvertrouwen en een tikkeltje eigenwijsheid om de ruim 10km terug te lopen over de bergweg naar de stad. Na ongeveer twintig minuten kwam Kelly erachter dat we Snoesnoe vergeten waren in het Hmong huisje. Gelukkig was daar een vriendelijke Vietnamees met een scooter die bereidt was Joël (uiteraard tegen betaling) een stuk terug bergopwaarts te brengen, om onze mascotte te halen, en hem vervolgens terug te brengen naar de inmiddels verder gewandelde Kelly, Ericka & Ben. Uiteindelijk kwamen we net voor het donker terug in ons hotel in Sapa, waarna we wederom, net als papa & mama, trots op onszelf konden zijn dat we dit hebben gedaan. 

De volgende dag stond in de trand van souveniers kopen, lekker eten, relaxen, massage nemen en 's avonds met de nachttrein naar Hanoi. We hadden een vierpersoons coupé met prima bedjes. Het duurde niet lang voor we in slaap vielen..

Hanoi: het is een enorme stad in het noordelijk deel van Vietnam. Het is chaotisch, maar toch hangt er volgens ons een betere sfeer dan Bangkok. De temperatuur is wel flink gestegen t.o.v. het hooggelegen Sapa. Eenmaal aangekomen bij ons hotel konden we ons alle vier lekker even opfrissen in de Spa Room, zodat we fris en fruitig de stad in konden trekken. Wij hadden er met z'n tweeën toen al bijna twee maanden op zitten en hebben onderweg gereisd met vliegtuigen, auto's, pick-up trucks, bussen, boten, taxi's, tuk tuks, scooters en onze benenwagen. Maar in Hanoi gebruikten we een voor ons tot nog toe onbekend vervoersmiddel in Azië: een fiets.. Ook midden op de dag konden we ondanks de hitte genieten van onze fietstocht door deze boeiende stad. Onderweg reed Joël door een stukje glas waardoor zijn band klapte. Gelukkig zag papa even verderop iemand langs de kant zitten die een fietspomp en reparatiemateriaal had. Toch leuk om te zien dat ze, net als thuis, duizenden kilometers van huis een band gewoon plakken met een teiltje water, een tandenstoker en een professorisch geplaatste stikker die er met een hamer opgemept werd. Tien minuten later en ongeveer zestig cent lichter konden we weer verder. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten bij een restaurant dat een collega van mama ons had aangeraden.

 De ochtend erna werden wij opgehaald door een busje dat ons naar de Halong Bay zou brengen. Even leek het erop dat deze tour misschien niet door kon gaan door krachtige stormen. Dat werd ons de dag ervoor verteld door het hotelpersoneel. Waar het niet dat daar onze Vietnamese heldin Ms. Cham was die ons op kwam zoeken in ons hotel en goed nieuws (en cadeautjes voor ons) meebracht. Ms. Cham werkt voor Halong Sapa Tours en is één van de meest vriendelijke en behulpzame mensen uit al onze reiservaringen. Ze wordt dan ook volledig terecht de hemel ingeprezen op verschillende internet sites en fora. En nu ook door ons.. Anyway, de storm bleek voorbij de Halog Bay te trekken en zodoende zaten wij gelukkig en wel aan boord van de Calypso Cruiser. Vanuit de toeristische haven met tientallen schepen voeren wij richting de baai die volledig verdiend bij de zeven natuurwonderen van de wereld hoort. De Halong Bay bestaat uit bijna 2000 eilandjes die gevormd worden door zogeheten karstgebergten. Het deed ons denken aan het karstgebergte in China en het Khao Sok nationaal park in Thailand. Het enige verschil was dat deze baai donkerder zeewater had. Desalniettemin heel bijzonder om te zien en te morgen ervaren. 

Het witte schip waarmee wij voeren had twee masten, een mooie eetruimte met bar en bood onderdak voor 24 passagiers en de crew. Bovenop het dek lagen ligbedden, maar helaas regende het de hele dag. Nadat we voorzien waren van een heerlijke lunch bezochten we een enorme grot. Erg mooi om te zien! Veel rotsen hadden bekende figuren die onze gids allemaal aanwees. Al hoewel, soms leek het alsof je eerst heel wat op moest hebben of enorm fantasierijk moest zijn om daadwerlijk te kunnen zien wat hij er allemaal in zag. Desondanks hebben we genoten van deze imposante grotten. Na dit ietwat toeristisch in elkaar gezette Indiana Jones-achtige avontuur was er tijd om lekker te zwemmen in de baai, waarvan het zeewater een prima temperatuur had. De regen was echter nog niet opgehouden en bleef doorgaan tot midden in de nacht. 's Avonds zaten we met z'n vieren aan tafel in de typische scheeps eetkamer en buiten was het aardedonker. Alleen de lichtjes van andere boten waren te zien. Om de zoveel tijd werden echter alle andere boten en omringende bergen verlicht door de lichtflitsen van de onweersbuien boven ons. Een bijzonder mooi schouwspel van moeder natuur. 

Na een heerlijke nacht in de mooie en luxe slaapkamer van de Calypso Cruiser gingen we 's ochtends vroeg uit de kajuit om te kanoën in een hele mooie omgeving. Het weer was goed vandaag en we roeiden onder een door de natuur gecreëerde tunnel door naar een plek die volledig werd omringd door hoge bergen en alleen toegankelijk was door de tunnel. Een hele mooie en rustige plek die de twee jongste van ons vier moesten verstoren door meerdere malen van de kano af te springen voor een leuke foto. Iets dat eigenlijk niet mocht volgens alle strikte regels die gelden in de baai, maar ach die zijn er om gebroken te worden toch? Resultaat zijn leuke foto's en nog belangrijker de leuke herinneringen. 

's Middags voeren we terug richting het vaste land. Onderweg heel leuk gesproken met een gezin uit Kaapstad en een stel uit Florida. Wij hebben met de laatsten afgesproken om elkaar later te ontmoeten in Hue en samen met hun met een "motorcycle" naar Hoi An te rijden. Naar het schijnt een mooie kustroute met een totale afstand van ongeveer 150km. Papa & mama hebben gegevens uitgewisseld met de Zuid-Afrikanen en hebben er op die manier een mooie verblijfsplaats bij voor als ze naar Kaapstad gaan.

In de namiddag hebben wij in Hanoi afscheid genomen van onze (schoon)ouders, voor wie de reis er helaas alweer opzat. We hebben het fijn gevonden met jullie en hopen dat jullie ervan hebben genoten. Het was bijzonder om deze week met elkaar in noord Vietnam te hebben gereisd!

De volgende en laatste dag in Hanoi zijn we naar het indrukwekkende vrouwenmuseum geweest waar de geschiedenis, leefwijzen en de verhalen van verschillende (voor Vietnam belangrijke) vrouwen gehoord en gezien kunnen worden. Na afloop lekker naar de bioscoop geweest en 's avonds de nachtbus ingestapt richting Dong Ha, waar op dit moment de laatste woorden van dit verhaal worden getypt. 

Heel veel liefs x

Ps. Om heel eerlijk te zijn werden de laatste woorden getypt in Hue, waar we inmiddels veilig en wel zijn aangekomen. Er moest nog het één en ander verbeterd worden haha. 
PsII. Sorry harde werkers voor het posten op zaterdag. Het is er gister echt niet meer van gekomen.