Van bijkomen op het strand is niets gekomen

Saigon, de grootste stad van Viëtnam. Het is er heel druk, maar toch krijg je het gevoel dat het er overzichtelijk is. We kwamen 's nachts aan op het vliegveld na onze vertraagde vlucht vanuit Da Nang (vlakbij Hoi An). Een half uur later landden Cory en Rachel, met wie we naar het guest house zijn gegaan dat we de avond ervoor hadden geboekt. Enigszins tegen ons gevoel in werden we rond 02:00 door een "beveiliger" door een donker steegje naar ons guest house gebracht. We voelden ons al een stuk beter toen we om de paar meter verschillende guest houses zagen. Het is hier normaal dat alles zo klein, hoog en compact mogelijk is omdat de grond duur is. Vandaar de vele steegjes. De lieve eigenaars van ons guest house namen uiteindelijk alle twijfels weg en voorzagen ons van prima onderdak voor de komende drie nachten.

De volgende dag (eigenlijk dezelfde dag aangezien we midden in de nacht aankwamen) besloten we onze luiheid van Hoi An te compenseren door daadwerkelijk wat te ondernemen. In dit geval in de vorm van het War Museum. Onderweg zijn we nog naar een grote indoor markt geweest, waar van alles wordt verkocht. Helaas wel heel toeristisch, maar we zitten immers niet meer in de Thaise jungle dus we moeten ons er maar bij neerleggen. Na de markt vervolgden we onze wandeling naar het War Museum, wat volledig in de trand staat van de Vietnam Oorlog. Of zoals ze het hier noemen: de Oorlog Tegen de Amerikaanse Imperialisten of Oorlog Tegen de Amerikaanse Invasie. Voor de ingang vind je veel verschillende Amerikaanse helicopters, vliegtuigen, tanks en andere legervoertuigen. Wederom een walhalla voor G.I. Joël en geschiedenisleraar Cory, van wie twee ooms in zogenaamde Huey's (Soldaten-transport Helicopters) hebben gevlogen tijdens de oorlog. Als het goed is waren zij "gunners" van de miniguns aan boord. Volgens Cory hebben ze er thuis nooit over gesproken en zullen ze dat ook nooit doen.

Buiten bij het museum is er verder ook een reconstructie van een klein deel van de Amerikaanse gevangenis waar Viëtnamesen op grove manieren werden gemarteld en vermoord. Uiteraard worden alleen de oorlogsmisdaden van de Amerikaanse kant laten zien en worden de Viëtnamesen afgespiegeld als slachtoffers, vrijheidsstrijders en helden. Hoe erg de foto's en verhalen ook waren, het raakte ons minder doordat het werkelijk alleen maar vanuit één perspectief wordt tentoongesteld. Laat dat nou net de communistische kant zijn, waar wij helemaal niks mee hebben..

Ook binnen in het museum is de begane grond volledig toegwijd aan alle wereldwijde steun die de Viëtnamesen kregen (ook van protesten in o.a. Nederland en Amerika) en anti-Amerikaanse propaganda. Hiervoor hadden we al iets meer sympathie, omdat dit voor de onschuldige bevolking bestemd was. Op de twee verdiepingen erboven werden we wel echt stil. Hier hangt een enorme verzameling van foto's van de oorlog. Vrijwel allen zijn gemaakt door (Westerse) fotograven die zelf tijdens de oorlog zijn omgekomen. De ene foto zegt nog meer dan de ander. Je hebt geen videobeelden om te kunnen zien wat er zich hier heeft afgespeeld. De mymiek op de gezichten; de angst, onschuld, pijn, verdriet spreken boekdelen. Ook de gefotografeerde omgevingen die verwoest zijn als gevolg van de oorlog vullen je gedachten, waardoor je alles goed in kan beelden. We blijven erbij.. fotograveren is een kunst op zich.

Na deze indrukwekkende museumervaring hebben we een te duur drankje gedronken in een fancy tentje en hebben we 's avonds een nog duurder drankje gedronken op het dakterras van een luxe hotel. Er staat bij de ingang een bordje met een dress code. Dat wij "een tikkeltje underdressed" binnenliepen deerde ons echter niet en blijkbaar gaf het personeel er ook niet om, want we werden keurig naar onze tafel begeleid. Om je even een indruk te geven: we droegen shirtjes (Joël mouwloos), korte broeken en teenslippers. Eigenlijk stonden onze volledige outfits op het lijstje van wat niet toegestaan was. Ach, regels zijn er om gebroken te worden en zo vielen wij mooi op tussen de opgemaakte en goedgeklede mensen. Naast het drankje en de goede sfeer genoten we van het mooie uizicht over Saigon. Dit kwam met name ook de lucht erboven met diens late-middagkleuren.

Na het gezellige drankje zijn we op aanraden van Jacqueline's nichtje gaan BBQ'en bij een lokaal restaurant. Dat beviel ons allevier heel goed. Het was bovendien een leuke afsluiter voor ons samen reizen. Cory en Rachel vertrokken namelijk de volgende morgen naar Phnom Penh, Cambodja. We hebben al met al ruim een week met hen opgetrokken, hebben samen een supertijd gehad en zijn dan ook zeker van plan om ze op te zoeken in Florida.

Wij hebben de rest van onze tijd in Saigon gebruikt om lekker te relaxen. We zijn uiteraard weer naar de bioscoop gegaan en hebben een beetje rondgewandeld. Op onze aangepaste planning stond dat we op 15 juli terug naar Kuala Lumpur zouden vliegen. Dankzij Air Asia werd deze vlucht van 16:20 echter vertraagd naar 01:00 en dus op 16 juli. Daar zit je dan op de luchthaven van Saigon uit het raam te staren naar een vliegtuig dat voor jou bedoeld was, maar wegens technische mankementen niet mag opstijgen. Geheel onverwacht zorgde de low-cost airline eigenlijk heel goed voor ons en werden we met de helft van de passagiers in een viersterren hotel ondergebracht met een gratis buffet-dinner. Het was serieus de duurtste kamer van onze reis en dat voor helemaal niets (haha). De andere helft van de passagiers werd overigens omgeboekt naar een andere vlucht, omdat zij verbindingsvluchten hadden. Wij werden na het eten en opfrissen weer keurig opgehaald met een bus en na het inchecken en boarden zaten we in een halfleeg toestel op weg naar KL. Daar stonden we 's ochtends om 06:00 voor de deur van Chris' appartement, die precies net wakker was geworden om naar werk te gaan. Wel leuk om hallo te zeggen, te knuffelen en vervolgens het bed induiken terwijl de gastheer naar werk moet.

Hoe gek het ook is, Kuala Lumpur voelt voor ons beiden een beetje als thuiskomen. We kennen de stad door en door en bovendien voelt Chris z'n appartement ook echt een beetje als ons thuis in Zuid-Oost Azië. Dit is een lekker gevoel na al dat gereis. Bij Chris thuis hebben we na een tweedaags verblijf de backpacks uitgeladen en vervolgens weer dunnetjes ingepakt voor de laatste trip van onze mooie reis: Perhentian Islands.

Een bus met heerlijke luxe stoelen bracht ons 's nachts in ruim acht uur van de hoofdstad naar Kuala Besut, waar de boten liggen die naar Perhentian Island gaan. Met acht mensen aan boord was de boot zo goed als vol, maar door de 400pk achterop vlogen we bijna naar de eilanden die op zo'n vijfenveertig minuten van het vaste land liggen. Even voor de duidelijkheid, een normale boot doet er als het goed is anderhalf uur over. Anyway, wij hadden het prima naar onze zin. We kregen het steeds meer naar onze zin toen we 's ochtends rond 08:00 aankwamen op Perhentian Island Besar (groot). Het eiland bestaat uit twee delen en het andere deel heet niet geheel onverrassend Perhentian Island Kecil (klein). Onze dromen werden (wederom) werkelijkheid toen we de prachtige, heledere lichtblauwe zee zagen met lichtgekleurde stranden. Op aanraden van een Australiër, die we in Hoi An hadden ontmoet, checkten we in bij Mama's chalet. Een prima keuze, want met een aardige eigenaar en leuke hutjes hebben we tot nu toe een heerlijk verblijf op dit mooie eiland. Op de dag dat we aankwamen hebben we gesnorkeld en hebben we onze eigen hangmat opgehangen tussen twee bomen. Hier zijn we als een blok in slaap gevallen met de golvende zee op de achtergrond. Life's good!

Ons verblijf stond eigenlijk in het teken van bijkomen, maar we zijn er inmiddels achter dat we niet heel goed zijn in stilzitten. Diezelfde avond hebben we iets gedaan wat niemand ooit had verwacht. Denken wij althans.. Na veel overleg schreven we ons namelijk in bij Turtle Bay Divers om de PADI Open Water duikcursus te volgen. Deze duikschool gaf ons een hele goede indruk aangezien ze veel positieve reviews hebben op Trip Advisor (en als de digitale bijbel het zegt...) en omdat er ook twee Nederlanders werken.

De goede reviews waren helemaal terecht en met Sun hadden we een perfecte duikinstructrice. Sun is een 28 jarige Chinees-Maleisische duikinstructice die ons in vier dagen tijd alles heeft geleerd over duiken. Afgewisseld met een enorme dosis humor heeft ze ons en een Deens meisje alle theorie bijgebracht en uiteraard hebben we ook veel met haar gedoken. Met z'n vieren hadden we een heerlijk rustig en gezellig groepje. Aangezien je met duiken altijd een buddy nodig hebt werden wij, onslosmakelijk als we zijn, ook hier aan elkaar gekoppeld. Net als klimbuddies gaan we tegenwoordig dan ook door leven als duikbuddies.

Tijdens onze ondiepe trainingsduiken hebben we heeeel veel oefeningen gedaan, waaronder: duikbril schoonmaken onder water, ademen door de reserve regulator (luchtslang) van je buddy, duiken zonder duikbril, navigeren, seinen naar elkaar, hoogtebalans bewaren, naar de oppervlakte zwemmen zonder lucht en zo nog tientallen andere dingen. Alles wat we in de theorie hebben geleerd kwam in de praktijk ook naar voren en we hebben er enorm veel van geleerd.

Anyway, genoeg over de lessen. We nemen jullie nu mee naar de bodem van het prachtige water rondom Perhentian Island. Onder water kun je elkaar nog steeds heel duidelijk zien, dankzij het kristalheldere water. Overal om je heen zie je mooie, kleurrijke vissen en de bodem wordt afgewisseld door licht zand en schitterende koraalbedden. Zoals één van de Nederlandse instructeurs van Turtle Bay zei: met snorkelen kijk je door het sleutelgat en met duiken gaat de deur voor je open. Zo voelde het dan ook echt voor ons. Alsof de Discovery Channel documentaires nu even in het echt waren. En van dichtbij.

Tijdens onze vier echte duiken met Sun zijn we tot een maximale diepte van 17 meter geweest. Onze langste duik was de vierde, namelijk 52 minuten onder water. De andere drie duiken waren allen zo rond de drie kwartier. Naast het mooie koraal en de oefeningen (ook in dieper water deden we oefeningen) hebben we heel veel van het onderwaterleven mogen ervaren. Hieronder de Engelse namen van de vissen die onder vele anderen hebben gezien: barracuda, western clownfish, butterflyfish, porcupinefish, pufferfish, cleaner wrasse, damselfish, snappers, parrotfish, scorpionfish, crocodile longtom, longfinned cod, triggerfish, blue spotted fantail ray en als klap op de vuurpijl een hawksbill turtle van dichtbij.

Naast het feit dat alle duiken heel bijzonder waren hebben we nog een aantal leuke momenten beleefd. Allereerst met de anemone shrimps. Toen we met z'n vieren op de bodem lagen met onze handen rondom een koraalplantje, kwamen er hele kleine onderwaterwezentjes te voorschijn die de dode huiscelletjes van je hand wegplukten. Heel leuk om dat op de bodem van de zee te zien en te voelen. Ook grappig was dat we op de bodem naar een mooigekleurde rog onder een rots aan het kijken waren toen Joël enorm schrok van een klein tandloos visje dat in zijn been hapte. Onderwater uitgelachen door de anderen werd hij nog steeds achtervolgt door het op zijn vinnen getrapte visje, omdat de onervaren duiker blijkbaar in zijn territorium had gelegen. Leuk om te zien dat het visje het echt op Joël gemunt had, aangezien het Kelly volledig met rust liet en dat terwijl zij naast het slachtoffer van het bijt-incident dook. Blijkbaar waren we ook niet snel genoeg weg, want Jo voelde wederom hetzelfde tandloze vissenbekje in zijn been happen en schrok uiteraard weer. De les van die dag was dan ook om niet in het huisje (lees: territorium) van de vissen stil te blijven liggen. Eenmaal terug in de boot met andere duikers deed hij wat alle duikers horen te doen, namelijk flink overdrijven. De bijtende vis leek volgens hem op een haai en was minstens een meter lang. In werkelijkheid was het misschien 10cm en leek het eerder op de witte versie van Nemo.

Onze derde cursusdag hebben we overigens perfect afgesloten met heerlijk eten aan het strand. Er wordt hier op het eiland elke avond vis gebarbequed en daar moesten wij uiteraard ook een keer gebruik van maken. Na een poosje wachten lag er een keiverse red snapper van de grill mooi opgemaakt op onze bordjes. Voor alle visliefhebbers: het smolt bijna letterlijk op je tong. Heerlijk!

Na vier dagen zowel boven water als onderwater les krijgen en oefeningen doen was het dan zover. We kregen ons officiële duikcertificaat en mogen nu overal ter wereld duiken in open wateren!

De vele nieuwe ervaringen en flinke lichamelijke inspanning hebben de vermoeidheid er wel aardig ingehakt. Helaas voor Kelly net iets teveel. Zij ging gisteravond ziek naar bed en voelt zich ook nu nog niet helemaal fit. Ze wordt langzaampjes weer beter en heeft in ieder geval wel heel veel genoten van onze duikavonturen! Sommige momenten waren zwaar wat betreft het verliezen en uit handen geven van controle onder water. Maar ze mag met trots zeggen dat ze alles heeft overwonnen en dat er nog vele mooie duiken gaan volgen. It's just the beginning.

Wat Joël betreft; die heeft de smaak te pakken. Hij heeft vandaag zijn eerste officiële duik gemaakt als gecertificeerde duiker. Samen met een vrouwelijke duikmaster-in-opleiding, een hooggecertificeerde instructrice en een Fransman heeft hij op twintig minuten varen uit de kust een duik gemaakt naar een scheepswrak dat op 18 meter onderwater ligt. Waarom makkelijk beginnen als het ook moeilijk kan, toch? Het wrak is een Zuid-Afrikaans suikertransportschip dat zo'n elf jaar geleden is gezonken toen het vanuit Thailand voer. Het wrak is maar liefst 90 meter lang en ligt op z'n kant. Volgens de duikmasters hebben we enorm veel geluk gehad qua duikomstandigheden (zicht, stroming etc.). Tijdens de 51 minuten onder water hebben we naast het imposante wrak ook echt heel veel onderwaterleven gezien. We besparen jullie nu even deze lange lijst, maar het enige dat wel vermeld mag worden zijn de kleine haaien die in het wrak lagen te slapen. En daar lig jij dan een paar meter naast. In één woord: wauw! Verder geeft het duiken langs, tussen en over een wrak dat volledig bedekt is met mos, roest en koraal wel echt het gevoel alsof je bezig bent met het maken van een documentaire. Onbeschrijvelijk om te zien hoe zo'n enorm schip in de loop der tijd is opgenomen door de bodem van de zee en nu een thuis vormt voor een ontelbare hoeveelheid onderwaterleven. En dat met duizenden vissen om je heen die jou bijna net zo interessant vinden als jij hen. Zelfs de divemaster-in-opleiding zei dat dit één van haar favoriete duiken was tot nu toe. Meer duikgeluk kon je vandaag niet wensen..

Lieve mensen, we gaan we weer een eind aan maken. Helaas geld dat ook bijna voor onze reis. Het einde komt nu al echt in zicht. Stiekem hoeft het van ons nog niet.. Behalve dan dat we jullie graag weer willen zien! We gaan nog lekker even genieten van onze laatste dagen op dit mooie eiland en daarna van de laatste dagen in Kuala Lumpur.

Veel liefs xx

De Tortelduikers

Ps. Electriciteit en WiFi is en blijft schaars op Perhentian. Het verhaal is dan ook een dag later geüpload op het vaste land (dus alles met "vandaag" was in feite "gister").